The Suicide Squad Review - Weet op meerdere manieren te verrassen (2024)

James Gunn werd ongekend populair door zijn werk als regisseur van Guardians of the Galaxy en Guardians of the Galaxy Vol. 2. Op basis daarvan vroeg DC of hij niet eens een film wilde maken voor hun en daar had hij wel zin in. Maar kan hij met The Suicide Squad net zulke hoge ogen gooien als met Guardians of the Galaxy? Dat is hem niet helemaal gelukt, maar het levert wel een uitermate vermakelijke film op.

Dit is een spoilervrije review van The Suicide Squad.

The Suicide Squad draait net als Suicide Squad om een stel superschurken die op een missie worden gestuurd waarvoor eigenlijk niemand gek genoeg is om eraan deel te nemen. Het is overigens geen sequel of reboot, zegt Warner Bros. Het is simpelweg The Suicide Squad, maar dan uit het brein van James Gunn. Een soort nieuwe losstaande film en dat is direct een van de problemen die het voor mij met zich meebrengt. Doordat DC telkens opnieuw begint en losse verhaaltjes neerzet heb je nooit het gevoel dat ze bouwen aan een groter geheel. Natuurlijk kunnen films los van elkaar ook tof zijn, maar als je het gevoel hebt dat er ergens meer achter zit dan draagt dat veel meer bij aan de verbeelding. Dit is naar mijn mening echt iets waar DC aan moet gaan werken want door de huidige opzet heb je nooit het idee dat er consequenties verbonden zitten aan bepaalde acties van de hoofdpersonages.

Verder levert het ook nog een aantal ongemakkelijke situaties op in de film. Margot Robbie’s Harley Quinn, Viola Davis’ Amanda Waller, Joel Kinnaman’s Rick Flagg en Jai Courtney’s Captain Boomerang kennen elkaar allemaal al in de film, maar er wordt nergens besproken hoe dit kan of waar ze elkaar van kennen. Ze kennen elkaar gewoon heel toevallig. De kijker weet dat ze al eerder samen in films hebben gespeeld van DC, maar dat hoort niet bij dit universum. Het zorgt allemaal voor onnodige verwarring, wat simpel voorkomen had kunnen worden.

Anyhow, terug naar de film. The Suicide Squad gaat over superschurken Harley Quinn, Bloodsport, Peacemaker en nog een aantal andere bijzondere criminelen met vreemde krachten. Ze worden uit de beruchte Belle Reve gevangenis getrokken om op een geheime missie te gaan naar Corto Maltese. Het eiland is in de handen van de genadeloze dictator Silvio Luna en zijn rechterhand Mateo Suarez. Aan Task Force X, zoals het team van criminelen heet, de taak om het eiland op te sluipen en een geheim lab/gevangenis te vernietigen en president Luna te elimineren.

Het zit vol verrassingen, een legendarische cast aan compleet gestoorde personages en is hier en daar ook best grappig.

Zonder al te veel te verklappen opent Gunn de film echt met een klapper. In mijn ogen is het begin van de film zelfs zo sterk dat het direct een van de hoogtepunten van de film betekent. Het zit vol verrassingen, een legendarische cast aan compleet gestoorde personages en is hier en daar ook best grappig. De toon wordt ook direct gezet met hardere actie dan ik van tevoren stiekem had verwacht. Gunn heeft prima gebruik gemaakt van het feit dat hij even niet voor Disney aan het werk was en dat is wel aan de film af te zien. Het is allemaal net iets volwassener dan de Marvel films waar hij aan werkte, zonder dat het echt heel serieus wordt gedurende de film. Door de hoge standaard die er op het begin wordt gezet kakt de film richting het middenstuk wel een beetje in. De grappen zijn niet allemaal even grappig meer en niet ieder personage is even leuk. Zo had ik zelf helemaal niets met Peacemaker (John Cena), die echt ontzettend Amerikaans overkwam. De positieve punten mogen daarentegen ook wel benoemd worden, want voornamelijk Margot Robbie, Idris Elba en David Dastmalchian spelen hun personages uitstekend en weten meerdere malen de lachers op de hand te krijgen.

Een eigen saus

Het is James Gunn duidelijk gelukt met The Suicide Squad om een eigen saus over de film heen te gooien. Hij is haast als een vis in het water en gooit het op een iets andere tour dan we gewend zijn. Wel blijft het herkenbaar en is de humor prima. Net niet zo leuk als in zijn eerdere films, maar het benadert regelmatig dat niveau. Wat vooral opvalt is dat de film stilistisch ontzettend verantwoord is. Opschriften worden niet in beeld gezet, maar zijn onderdeel van het decor en hij maakt gebruik van unieke shots die je in weinig andere films tegen zult komen. Al met al tilt dit het niveau van de film wel een stukje omhoog. Je krijgt meer het gevoel dat er goed over de film is nagedacht, zeker als je het vergelijkt met bepaalde DC films die de afgelopen jaren zijn uitgekomen.

Je merkt dat Gunn heel erg de vrije hand heeft gehad, al is het zeker niet de beste film die hij ooit heeft gemaakt. Aan de ene kant komt dit doordat de personages uit de film belangrijker zijn dan de missie en het grote kwaad: Starro the Conqueror. Het is al even bekend dat Starro de bad ‘guy’ is in The Suicide Squad, maar het gigantische wezen verschijnt pas laat op het strijdtoneel. Daarbij krijg je nog niet echt het gevoel dat Starro echt zo’n grote veroveraar is als zijn naam doet vermoeden.

Dan kom ik ook weer een beetje terug op het feit dat het een gesloten film is waarbij er weinig toekomstperspectief is. Zodra de film is afgelopen zit je een beetje met het gevoel van ‘was dit het?’ De film loopt over van de briljante set pieces en het is in die zin wel echt heel groots aangepakt, maar toch lijkt er iets te missen. Ik wil niet teveel vergelijkingen trekken met het MCU, want The Suicide Squad neemt zichzelf een stuk minder serieus, maar als je kijkt naar een slechterik als Thanos, dan krijg je wel het gevoel dat je daar bang van moet worden. Starro lijkt in deze film meer een toevoeging die er later nog is bijgekomen dan dat het echt een goed uitgedacht personage is die goed verweven is in de film.